De lockdown-periode loopt stilaan af, de exit-strategie van de Veiligheidsraad begeleidt ons stilaan weer naar onze ‘vrijheid’. We snakken ernaar… en toch… waar snakken we naar?
- Naar sociaal contact? Absoluut!
- Naar onze werkzaamheden en voor sommigen weer een fulltime loon? Natuurlijk!
- Naar de drukte van weleer? In geen geval!
- Naar de verwachtingen die iedereen weer creëert en waardoor men jou onbedoeld onder druk zet? Neen, dank u.
De laatste week hoorde ik van een aantal mensen dat ze onrust voelen bij het idee dat de drukte van begin 2020 weer in hun leven sluipt. Ook ik voel diezelfde onrust en weerstand. We hebben net een bizarre periode achter de rug: van de ene dag op de andere werden we op huisarrest gezet. Ook toen was er een zekere onrust, gevoed door angst en onzekerheid. De veelgehoorde reactie na 2 weken was echter wel dat het ‘deugd deed om even verplicht op de rem te gaan staan’. Mensen trokken massaal de natuur in voor een wandeling en genoten ervan. ‘Dat moeten we meer doen’ , was de conclusie van velen.
Na de Paasvakantie werden de uitdagingen groter: voor sommigen werd de eenzaamheid zwaarder, voor anderen was de grote stressor de combinatie van thuiswerken, kinderen begeleiden bij de pre-teaching en/of kleuters hele dagen animeren. Nog anderen werken in de zorg of andere cruciale sectoren en werden geconfronteerd met nòg andere bekommernissen. Kortom, ieder van ons deed zijn of haar uiterste best om van de gegeven omstandigheden het beste te maken. We zaten nog in onze eigen bubbel en daar beslisten we immers alles zelf. Geen verzuchtingen over verwachtingen van anderen.
Nu de maatregelen verder versoepeld worden komt er opnieuw veel op ons af. Niet enkel praktische zaken zoals het oppikken van de dagelijkse job of kinderen die weer naar school mogen. De grote verandering die velen nu ervaren ligt meer op emotioneel vlak, zijnde de hernieuwde drukte en de verwachtingen die weer buiten ‘onze bubbel’ ontstaan. ‘Ik kan dat tempo niet meer aan, en ik wìl ook niet meer leven aan dat tempo’, is een veelgehoorde zin de laatste week. En ook: ‘nu verwachten mensen in mijn omgeving weer vanalles van mij’. Met een benauwd gevoel als gevolg.
We beseffen massaal dat het duizelingwekkende tempo waarop wij planningen afwerkten en vergaten te leven in het hier-en-nu niet houdbaar blijft, niet gezond is. We willen het anders doen. Maar hoe?
De volgende tips kunnen je helpen.
Tip 1: ken je energievreters en je energiegevers
Ken je het gevoel dat bepaalde activiteiten of bepaalde mensen je gewoon leegzuigen? Dat je na die activiteit of na de ontmoeting met die persoon geen sprankeltje energie over hebt? Dat zijn de energievreters in je leven. Dat kunnen mensen zijn met totaal andere waarden en normen dan jij, of activiteiten die je doet omdat je ze altijd gedaan hebt of anderen het van je verwachten. Lijst deze op, delegeer wat je kan en mijd de energievretende mensen zoveel mogelijk. Is dat altijd makkelijk? Nee, want mogelijk zitten hier familieleden bij. Probeer in dat geval het contact korter te houden of minder frequent.
Het omgekeerde kan ook: je doet iets of je ontmoet iemand waarbij je meteen je batterij voelt opladen! Dit zijn de zaken en mensen waar je in je agenda absoluut tijd voor moet vrijhouden want ze doen je stralen! Lijst ook deze activiteiten en personen op zodat je hierop kan terugvallen als je voelt dat je energie wat laag is. Choose wisely…
Tip 2: moet ik dit nu doen?
De perfectionisten onder ons herkennen het ongetwijfeld: doorgaan tot alles voor 100% klaar is, en liefst zoveel mogelijk zelf doen want al wat je zelf doet doe je beter. Na mijn 2e bevalling kreeg ik van een goede vriendin het boek ‘Perfecte moeders bestaan niet’ van Diane Koster in bruikleen. Ik vond het een fantastisch boek, met veel toepasbare tips. Eén van die tips was de vraagzin ‘Moet ik dit nu doen?’. De auteur moedigt de lezer aan om deze zin 5 x uit te spreken met de nadruk telkens op een ander woord.
MOET ik dit nu doen?
Moet IK dit nu doen?
Moet ik DIT nu doen?
Moet ik dit NU doen?
Moet ik dit nu DOEN?
Reflecteer hier even over en je komt vanzelf tot de conclusie die op dat moment nodig is. Durf delegeren waar het kan. En durf tevreden zijn met 95% (of zelfs minder). Wees mild voor jezelf.
Tip 3: verwachtingen bespreken
Degenen die mij kennen weten hoe belangrijk ik constructieve dialoog vind. Ik ben van mening dat je bepaalde frustraties of spanningen enkel kan oplossen door erover te praten met de juiste persoon. En dat kan in de meeste gevallen, op voorwaarde dat je dit op een verbindende en constructieve manier doet. Je luistert écht naar de ander, zonder oordeel, en je neemt de ruimte om zelf ook jouw kant van het verhaal op een rustige manier te vertellen. Je geeft en vraagt begrip, je zegt écht wat iets met je doet, en dit altijd op een respectvolle manier. Je zal versteld staan van het vertrouwen dat je op die manier opbouwt en de positieve gevolgen.
Als je altijd ‘ja’ knikt en je lijf schreeuwt ‘nee’, overweeg dan om aan te geven dat de verwachtingen niet realistisch (meer) zijn, en vraag om erover in dialoog te gaan. Is dit gemakkelijk? Nee, absoluut niet! Verwacht niet dat deze gesprekken altijd even perfect verlopen. Je zal jezelf hierin moeten trainen door vallen en opstaan? Wees hierin geduldig voor jezelf én voor de ander. Mogelijk heb je zelf hoge verwachtingen naar andere mensen toe. Zijn deze realistisch en voeden ze jullie relatie?
Tip 4: focus houden op wat de moeite waard is
In tip 1 lijstte je je energiegevers en energievreters op. Hou deze in je achterhoofd als je straks je agenda weer gaat plannen. Staat je week vol energievreters? Dan begin je opnieuw te plannen.
Kies heel bewust waar je wél tijd en energie aan geeft zodat je optimaal kan genieten van wat je doet. Durf knopen doorhakken waar nodig. We hebben nu eenmaal ‘maar’ 24u op een dag. Het heeft geen zin om alles te willen doen want dan loop je straks naar dokters en kinesisten omdat de spanning te hoog oploopt, en die afspraken kosten buiten geld ook veel tijd…
Tip 5: laat voldoende vrije ruimte in je agenda
Mensen geven letterlijk aan dat ze de weekends niet meer vol wil plannen. Waarom zijn we dan geneigd om dat toch weer te doen? Jawel, ook ik beken dat ik me hier schuldig aan maak. De tip die mij hierbij helpt is om vrije blokken (dit kunnen uren, maar ook dagen zijn) in te plannen alsof het échte afspraken zijn. Plan er later ook niets overheen. Deze vrije blokken zijn ‘heilig’. Vraagt een vriend(in) om af te spreken en de komende maand heb je enkel nog die vrije dag waarop je iets zou kunnen plannen, vraag dan of jullie volgende maand kunnen afspreken. Op die manier geef je jezelf wat ademruimte cadeau en kan je er op die afspraak ook écht zijn.
We zullen allemaal weer moeten zoeken naar een nieuw ritme, naar een nieuwe cadans. Laat dit het moment zijn om even te analyseren wat je wél en niét weer wil oppikken als ons sociaal leven weer op gang komt. Zie het als een opportuniteit!
